Λουκρητία

Μια ομάδα αστέγων αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, εφόσον η κυβέρνηση δεν τους δίνει στέγη. Έτσι, πηγαίνουν στο A’ Nεκροταφείο, κλέβουν τα φέρετρα και κάνουν μια καθιστική διαμαρτυρία στην πλατεία Κλαυθμώνος. Αν σας ακούγεται γνώριμο, τότε πιθανότατα έχετε διαβάσει τη συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Ζευγώλη με τίτλο «Αστεγοσκόπιο». Εγώ την αγνοούσα μέχρι που μου την ανέφερε ο Βασίλης Βηλαράς. Ο Βασίλης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από το 2010 συνεργάζεται με το Θέατρο Κωφών Ελλάδος και αυτή η μικρή ιστορία αποτελεί το θέμα της επόμενης παράστασης που σκηνοθετεί ο ίδιος κι αναμένεται να κάνει πρεμιέρα το φθινόπωρο του 2015. (more…)

Η πρώτη μου φορά ήταν στην Ε’ Δημοτικού. Ήταν κάποια εθνική εορτή θυμάμαι, νομίζω 25η Μαρτίου. Είχα ξενυχτήσει από τον ενθουσιασμό μου, διότι για πρώτη φορά είχα νοικιάσει παραδοσιακή στολή και θα στεκόμουν περήφανη στην πρώτη γραμμή ως παραστάτης. Αντ’ αυτού όμως, βρέθηκα να στέκομαι με τα πόδια ανοιχτά στην τουαλέτα περιμένοντας την πανικοβλημένη μάνα να μου φέρει σερβιέτα. Καμιά από τις δυο μας δεν το περίμενε, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, ήμουν εκνευριστικά ψύχραιμη. (more…)

«Ο άνδρας που χορεύει». Ένας τέτοιος τίτλος θα μπορούσε να είναι πίνακας του Ντεγκά. Εκεί δίπλα στις τόσες μπαλαρίνες του, θα ζωγράφιζε κι αυτόν τον άνδρα με πινελιές που ρέουν, σε λίγο πιο σκούρα παλέτα από αυτή που χρησιμοποιούσε συνήθως. Πλήρως συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει, θα ήταν μόνος στο κέντρο του κάδρου, όπως άρεσε στον Ντεγκά να τονίζει την ανθρώπινη απομόνωση. Δεν είναι όμως έργο του. (more…)