Τι μου κάνεις μάνα μου
Είναι βράδυ Δευτέρας, πριν καμιά δεκαριά μέρες. Έχω γυρίσει από την δουλειά κι έχω πετάξει το κορμί μου πάνω στον καναπέ όπως πετάμε τα άπλυτα στον κάδο. Είμαι τόσο πτώμα που έχω γράψει σε post-it “εισπνοή-εκπνοή” και το έχω κολλήσει στον απέναντι τοίχο. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Γνωρίζω από πριν ποιος είναι. Η μάνα. Όχι, δεν έχω κάποιο τρίτο μάτι, αλλά ξέρω ότι πάντα βρίσκει και καλεί τις πιο ακατάλληλες ώρες λες και μυρίζεται η άτιμη το ψοφίμι στον αέρα. (more…)