Δεμένη στις ράγες
Λένε ότι αν θες να μάθεις μία χώρα πρέπει να δεις τι κάνει με τα σκουπίδια της και τους νεκρούς της. Συμφωνώ. Οι χωματερές και τα νεκροταφεία μπορούν να σου διηγηθούν την ίδια ιστορία με διαφορετικό τρόπο. Εγώ κοιτάζω και κάτι ακόμα. Τον τρόπο με τον οποίο μετακινούνται οι άνθρωποι, τουλάχιστον στην πρωτεύουσα. Πάρε τον χάρτη του μετρό μίας μητρόπολης. Κοίταξε τις γραμμές του. Είναι σαν να διαβάζεις την παλάμη της πόλης. Μπορείς να καταλάβεις πολλά για το παρελθόν και έχεις να πεις περισσότερα για το μέλλον της.Αυτό σκεφτόμουν καθώς περνούσα την Oyster card πάνω από το σκάνερ για να μπω στο μετρό του Λονδίνου με προορισμό το Heathrow. To σκέφτηκα και στη Μαδρίτη. Κάθε φορά που κοίταζα τον χάρτη με τις γραμμές του μετρό, νόμιζα ότι βλέπω ένα ξεμαλλιασμένο ξωτικό. Εκεί κατάλαβα ότι και το ｫLive your myth in Greeceｻ είναι τελικά κλεμμένο.
Ο μύθος είναι ισπανικός και υπόγειος. Ήμουν ο Θησέας μπροστά από τις πολύχρωμες κλωστές της σπανιόλας Αριάδνης. Γενικώς τα μεγάλα δίκτυα μετρό σου επιτρέπουν να σκεφτείς και να φτιάξεις ιστορίες που θα μείνουν να σέρνονται σαν αρουραίοι εκεί κάτω. Στους συρμούς των μητροπόλεων αφήνεις τη ματιά να μαζεύει φάτσες και μετά εσύ τις τοποθετείς στα πιο απίθανα σημεία του πλανήτη. Από πού να είναι η μαύρη με το πολύχρωμο φουστάνι; Μήπως τα σχιστά μάτια του αγοριού έχουν τη μία τους άκρη στη Λαπωνία και την άλλη στην Κεντρική Ευρώπη; Σταδιακά αρχίζει να συμβαίνει και στην Αθήνα, αλλά εδώ ακόμα τα πράγματα είναι προβλέψιμα. Δεν θέλει και πολύ σκέψη για να μαντέψεις από πού είναι ο άνδρας απέναντι σου. Και αν ακούς ειδήσεις, τότε μπορείς να φτιάξεις εύκολα και την ιστορία του.
Όμως στην Αθήνα είναι αλλιώς. Δεν σκέφτεσαι ιστορίες των άλλων, γιατί έχεις να μετρήσεις τη δική σου περιπέτεια: ας πούμε όταν υπολογίζω την ώρα και τα μέσα που πρέπει να αλλάξω για να φτάσω από τον Πειραιά στο Χαλάνδρι. Ταξί ή λεωφορείο μέχρι τον ηλεκτρικό, τρένο μέχρι το Μοναστηράκι και αλλαγή εκεί για την μπλε γραμμή. Σύνολο τρία και ο χρόνος ως τον προορισμό αμφίβολος. Πάντα έτσι θα είναι. Το μετρό θα φέρνει κόσμο από τα άκρα προς το κέντρο, αλλά δεν θα αποκτήσει τη διεισδυτικότητα των αντίστοιχων δικτύων στην Ευρώπη.
Βλέπω τον χάρτη με τα δίκτυα σταθερής τροχιάς της Αθήνας. Ένα πρόσωπο με αδρές γραμμές και τον προαστιακό από πάνω για χωρίστρα. Ώρες αμέτρητες πάνω σε ρόδες και σε συρμούς. Ήταν δικές μου, αλλά τις χάρισα στην πόλη. Που καμιά φορά με μεταχειρίζεται όπως τους νεκρούς και τα σκουπίδια της.
*Αναδημοσίευση από το Βήμα
