Στο βλαχόνησο, δυο πράγματα ακούς συχνά: την καμπάνα και το «σύρμα». Και τα δύο κάνουν τα τηλέφωνα να χτυπάνε σαν τρελά. Στην πρώτη περίπτωση, οι συνομιλίες διαρκούν ώρες. Δεν φτάνει να μάθεις ποιος πέθανε και πώς. Η ζωή του νεκρού έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον θάνατό του. Τι αφήνει πίσω και πώς το απέκτησε, ποιον αδίκησε και ποιον ευεργέτησε. Μπορεί να φαίνεται μικροπρεπές, αλλά το βλαχόνησο εξαντλεί την αξιοπρέπειά του στην πρώτη φτυαριά με χώμα που πέφτει πάνω στο φέρετρο. Στην δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι πιο απλά και πιο σύντομα. Αρκεί μία πληροφορία: τι είδους κλιμάκιο έχει φτάσει και πού είναι αυτή τη στιγμή. Οι κινήσεις των ελεγκτών παρακολουθούνται με ακρίβεια και μυστικότητα. Από εκεί κι έπειτα δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά των καταστηματαρχών. Και όχι μόνο. Πολλές φορές, την ίδια ετοιμότητα καλούνται να επιδείξουν και οι εργαζόμενοι.

Δεν το γνώριζα μέχρι εκείνο το βράδυ πριν χρόνια που είδα μια γυναίκα να βγαίνει άρον-άρον από το παράθυρο σε μια ταβέρνα. Θα μπορούσε να είναι σκηνή από ταινία δράσης. Λάθος. Οι Έλληνες δεν ήταν ποτέ καλοί σε αυτό. Το περήφανο DNA μας αποτελείται από μελό και μαγκιά αντί αμινοξέων και αζωτούχων βάσεων. Και ο καταστηματάρχης τα είχε και τα δύο σε αφθονία. Καθώς οι ελεγκτές του ΙΚΑ του έκοβαν το πρόστιμο επειδή η κυρία δεν ήταν δηλωμένη στον πίνακα προσωπικού, εκείνος πρωταγωνιστούσε στην δική του τραγωδία. Κι αφού δεν φάνηκε να πείθει κανέναν, έκλεισε τον γενικό και διέταξε την γυναίκα να φύγει. Μαζί της έφυγε και το κλιμάκιο άπραγο. Λίγο αργότερα ακολούθησαν και οι πελάτες. Εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα πως τα κόμικς αντιγράφουν τη ζωή. Το γαλατικό χωριό των Γκοσινί και Ουντερζό βρέχεται από θάλασσα. Μόνο που στο βλαχόνησο δεν φοβούνται μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους αλλά κάποια «καμπάνα». Από εκείνες που ίσως κοστίσουν όσο μια κηδεία αλλά σίγουρα θα αποσπάσουν την ειλικρινή συμπάθεια των κατοίκων.