Ο κούκος του Μπονουί
Κάτι τέτοια βράδια μού λείπει ο Χριστόδουλος. Τον θυμάμαι να μάχεται για την διατήρηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Συγκλονιστικός. Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας να ανεμίζει στα επαναστατικά του χέρια. Μακάρι να μπορούσε να αναστηθεί ο Φρόυντ και να ξεκινήσουμε τον δικό μας αγώνα υπέρ της αναγραφής της ψυχιατρικής κατάστασης του καθενός. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είχα γλιτώσει από τον κύριο Μπονουί. Τουλάχιστον θα είχα προειδοποιηθεί. Μία εβδομάδα τώρα δεν έχω σκουπίσει γιατί σέρνει τα πατζάκια της πυτζάμας του στο πάτωμα. Συνεννοούμασταν με νοήματα. Όμως απόψε, πήρε το ψαλίδι, έκοψε τα πατζάκια ως το γόνατο και άρχισε να γελάει. Τα φρύδια του ανεβοκατεβαίνουν λες και πρόκειται για υαλοκαθαριστήρες αυτοκινήτου. Τα μάτια του λάμπουν. Επικίνδυνα. Και γελάει. Ξεκαρδιστικά, γάργαρα, χωρίς ανάσα. Μετατρέποντας το σπίτι σε φωλιά. Όχι ερωτική. Αυτή του κούκου. Και μου φαίνεται θα είναι η πρώτη φορά που θα πρέπει να κάνω την κότα και τον Κινέζο ταυτόχρονα. Σαν ανέκδοτο. Τα γέλια εξάλλου τα έχουμε.
4 Comments
Comments are closed.
Πολύ ωραίο!
Μου είχε λείψει ο Μπονουί τόσες μέρες.
Υπππέροχο. Όμως ενώ μάθαμε, ή τέλος πάντων, μπορούμε να μαντέψουμε, τι θα έγραφε το δελτίο ψυχιατρικής κατάστασης του Μπονουί, δεν μας λες τίποτα για το δικό σου. Πιστεύω δε ότι μία φορά την εβδομάδα ο Μπονουί πρέπει να παίρνει τον λόγο και να γράφει αυτός για σένα. Έχεις, όμως, την τόλμη και το θάρρος να το κάνεις; Την αρετή την έχεις, πιστεύω.
Πω πω φαντάσου να γράφει ο Μπονουί για τη Λου μας!!
Τέλειο θα είναι:))
Χμ, θα του το πω. Κι άμα δεχθεί, ευχαρίστως να του παραχωρήσω μια γωνιά από το καζάνι μου. Αλλά δεν τα πάει και πολύ καλά με τον γραπτό λόγο. Μετά βίας τα καταφέρνει στον προφορικό. Ο σωματικός λόγος, ήτοι παντομίμα και νοήματα, είναι το φόρτε του. Θα του το πω λοιπόν και θα δούμε. Δεν θα τον παρακαλέσω βέβαια. Απλώς θα του δείξω τα σχόλιά σας.