Πολλά μπορεί να πει κανείς για την καρδιά μας γυναίκας. Το έχει τραγουδήσει ο Στράτος. Κι αν είχα καλή φωνή θα τραγουδούσα περισσότερα. Όμως είμαι φάλτσος όπως η Λουκρητία. Δεν με ενοχλεί αυτό, αλλά το ότι έχει αλλάξει ο τόνος της φωνής της. Δεν ξέρω γιατί και ποιος της έβαλε την ιδέα, αλλά περίπου μια εβδομάδα τώρα με βασανίζει. Στην αρχή, ξάπλωνε δίπλα μου, στην άκρη του κρεβατιού, χωρίς να με αγγίζει. Μύριζα την βανίλια στον ώμο της. Κι όταν πήγαινα να την γευτώ, αυτή τιναζόταν λέγοντας ένα αδιάφορο “άσε τα χαζά”. Με φώναζε σαλιάρη. Το βρήκα αστείο. Αλλά εδώ και λίγες μέρες την βγάζει στον καναπέ αγκαλιά με ένα λούτρινο σαλιγκάρι. Κάθομαι και την παρατηρώ που κοιμάται αγκαλιάζοντάς το. Σκέφτηκα να την βγάλω φωτογραφία έτσι. Μετά σκέφτηκα να καταστρέψω το σαλιγκάρι σε χλωρίνη. Εγκατέλειψα κάθε σχέδιο εκδίκησης. Αν η καρδιά μιας γυναίκας είναι άβυσσος, η γκρίνια της είναι η κόλαση η ίδια.
Το σαλιγκάρι της Λουκρητίας
3 responses
-
H οργή της προδομένης γυναίκας δεν είναι τίποτα μπροστά στην κόλαση, μικρέ μου Μπονουί. Ο Σέξπιρ το έχει πει νομίζω. Εσύ πρέπει κάτι να βρεις να πεις για την καρδιά μίας γυναίκας που μυρίζει βανίλια. Εύκολο είναι, τόσο τρυφερό από μόνο του. Μη τη ζορίζεις.
-
Εσύ γιατί θέλεις να κοιμάσαι μαζί της;
Την έχεις ερωτευθεί μου φαίνεται…. -
Κύριε Παντόφλα, προφανώς δεν γνωρίζετε την Λουκρητία τόσο καλά. Μυρίζει βανίλια αλλά στάζει φαρμάκι. Δεν βγάζεις άκρη μαζί της. Δεν την πιάνεις πουθενά.
Κυρία serenata θα έλεγα είναι κυρίως θέμα εγωισμού κι όχι έρωτος.
Leave a Reply