Σαν την καλαμιά στην φάτνη

Συμπαθώ τους αριστερόχειρες. Δεν ανήκω σε αυτούς αλλά έχω την αίσθηση πως μοιραζόμαστε την ίδια απογοήτευση μερικές φορές. Τις φορές που αντιλαμβανόμαστε πως αυτός ο κόσμος δεν είναι πλασμένος για εμάς. Και όταν λέω εμάς, εννοώ τους αριστερόχειρες και τους μοναχικούς ανθρώπους. Βέβαια δεν γνωρίζω αν οι πρώτοι έχουν να αντιμετωπίσουν Το Βλέμμα κάθε φορά που αποκαλύπτεται η «ιδιαιτερότητα» τους. Ξέρω, θα μου πείτε πως η μοναχικότητα δεν αποτελεί κάτι τέτοιο. Ίσως κάποιοι την θεωρούν ιδιοτροπία, αλλά καθόλου ιδιαιτερότητα. Κι εγώ θα σας απαντήσω πως αν Το Βλέμμα είχε δόντια, θα τα είχε μπήξει στον λαιμό μου.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που το αντίκρισα. Ήταν στη ρεσεψιόν ξενοδοχείου στα Καλάβρυτα κάποιον χειμώνα. Μέρες πριν, είχα ακούσει την φωνή του στο τηλέφωνο. Όταν είχα ζητήσει δωμάτιο με μονό κρεβάτι, η χροιά άλλαξε από την έκπληξη. Όταν έφτασα στην ρεσεψιόν, Το Βλέμμα ήταν εκεί -σχεδόν επικριτικό. Είδα τα άνω βλέφαρα να κατεβαίνουν ελαφρώς και μπόρεσα να διαβάσω την συμπόνοια στα μάτια. Κι ενώ δεν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις, είμαι σίγουρη πως αμφιταλαντευόταν να βγάλει πόρισμα. «Άραγε προσφάτως χωρισμένη, πένθος ή κατάθλιψη;».

Το ίδιο μοτίβο αντιδράσεων συναντώ κατά καιρούς στις καφετέριες, στα γκισέ εισιτηρίων, στις ταβέρνες. Στην αρχή προσπαθούσα να με υπερασπιστώ -ειδικά αν εντόπιζα λύπηση. Μπορεί να μην είχαν ρωτήσει κάτι, αλλά Το Βλέμμα είχε συλλαβίσει όλες τις απαραίτητες λέξεις. Μην βαρυγκομάτε. Δεν σκοπεύω να αρχίσω τις κοινοτυπίες για τις περιπτώσεις όπου μπορείς να νιώθεις μόνος ανάμεσα σε κόσμο. Αλλά βρίσκω απολύτως φυσιολογικό ο καθένας να προσαρμόζει τον βαθμό της κοινωνικότητάς του στις προσωπικές του ανάγκες. Αν η μοναξιά κρύβει την θλίψη της απουσίας, η μοναχικότητα αποκαλύπτει την χαρά της αυτοδιάθεσης. Ή για να το πω διαφορετικά, θεωρώ πως είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει πώς, πόσο και πότε θα διαθέσει τον εαυτό του στον κοινωνικό του περίγυρο χωρίς να αυτοπεριορίζεται σε πρότυπα.

Πρέπει να ομολογήσω πως με τον καιρό, συνηθίζεις όλες αυτές τις αντιδράσεις. Εκτός όμως από τις γιορτές. Τότε Το Βλέμμα γίνεται ανυπόφορο. Ιδιαιτέρως αν δεν τρέφεις τον καθιερωμένο ενθουσιασμό για τα Χριστούγεννα. Αν η 25η Δεκεμβρίου είναι ακόμη ένα χαρτάκι στο ημερολόγιο τοίχου με τα συμπαθητικά ποιηματάκια. Αν το μόνο εορταστικό που μπαίνει στο σπίτι σου, είναι η μυρωδιά από τα μελομακάρονα που ψήνει η γειτόνισσα. Και για μένα ισχύουν όλα αυτά. Όχι δεν γίνομαι μίζερη. Δεν περιμένω να ευθυγραμμιστεί ο κόσμος με τις επιλογές μου. Περιμένω όμως από τους γείτονες να δείξουν κατανόηση όταν τους ζητήσω να σβήσουν τα λαμπιόνια στο μπαλκόνι τους που βρίσκεται απέναντι από την κρεβατοκάμαρά μου για να μπορέσω να κοιμηθώ. Να ένας καλός λόγος για να διατηρείς καλές σχέσεις μαζί τους, εξαντλώντας τα αποθέματα της κοινωνικότητάς σου.

*Αναδημοσίευση από το Βήμα

3 Comments

  1. independently blue

    to the (real)point!
    εγραψες!!
    να τα περάσεις ομορφα& όπως εσύ επιθυμεις στις γιορτές!

    ΥΓ με μπέρδεψε το νέο σύστημα καταχώρησης σχολιου 🙂

    1. Λουκρητία η Αμαρτωλή

      Ευχαριστώ, επίσης 🙂
      ΥΓ. Να ξαραχνιάσουμε λίγο και τα μαθηματικά μας βρε παιδί!

  2. independently blue

    Ναι βεβαια!
    φιλια αμαρτωλακι!:-)

Comments are closed.