Σσσσςςςς

Author: Λουκρητία July 20, 2010

Σε μια χώρα που ένα κόμμα τολμά και κάνει λόγο για άξιους κι αξίες, περιμένεις το μεγιστο αγαθό της ζωής να έχει την θέση που του αρμόζει. Αυτή που ανά τους αιώνες έχουν ορίσει φιλόσοφοι κι έχουν εξυμνήσει ποιητές. Κι όμως μια χούφτα σφαίρες φτάνουν για να το στείλουν στον πάτο του κάδου να κάνει παρέα με κάθε είδους ευτελές σκουπίδι, εξισώνοντάς το ακόμα και με μία μπανανόφλουδα.

Για χρόνια, τον Σωκράτη Γκιόλια δεν τον ήξερα, ούτε καν εξ ακοής. Αν θυμάμαι καλά, το όνομά του το άκουσα για πρώτη φορά στην υπόθεση Ζαχόπουλου και σ’ όσα ακολούθησαν μετά από αυτή. Βλέπετε, ποτέ δεν διάβαζα troktiko και γενικώς δεν ασχολιόμουν με τον αστικό μύθο γύρω από αυτό, καθώς θεωρώ ότι δεν μου ταιριάζει η αισθητική του. Σημασία καμία δεν έχει. Σαφώς και δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω απ’ όσα έχετε ακούσει σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις από φίλους και κρυφούς εχθρούς, από ανθρώπους που τον αγαπούσαν και είχαν συνεργαστεί μαζί του, κι από άλλους που είχαν μια τυπική επαγγελματική συναναστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα το ίδιο μούδιασμα και σφίξιμο στο στομάχι πρωί πρωί με το που το πληροφορήθηκα, ακριβώς όπως είχε γίνει και με τον Βασιλάκη πριν λίγο καιρό, με τους τρεις υπαλλήλους της καμένης τράπεζας MARFIN, με…με…με… Σαν να μην έφτανε αυτό, κατά τη διάρκεια της ημέρας, άκουσα τα πιο απίστευτα πράγματα στη δουλειά. Μια κοπέλα μου έλεγε ότι “δεν ήταν κι ο πιο καθαρός δημοσιογράφος”, ότι “όλο και κάτι σκάρωνε κι ενοχλούσε κόσμο και κοσμάκη με τα γραπτά του” κι ότι “αν ασχολείσαι με τα σκοτεινά τείνεις να γίνεις ένα με το σκοτάδι και στην τελική τα θέλει ο οργανισμός σου”. Δεν είχα να της πω κάτι, γιατί όπως ανέφερα εξαρχής δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι γίνεται πίσω από τις δημοσιογραφικές κουρτίνες. Απλά κουνούσα το κεφάλι βυθισμένη στις σκέψεις μου. Προφανώς εκείνη κάτι θα ήξερε ή το πιο πιθανόν, αναμάσαγε την γνωστή τσιχλόφουσκα των κίτρινων ψιθυρων. Και κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι. Αλήθεια, πόσο “λαμόγιο” πρέπει να είσαι για να αξίζεις ένα τέτοιο τέλος; Υπάρχει κάποια ταρίφα; Η αξία της ανθρώπινης ζωής φτάνει ως τα συμφέροντα κάποιων που έχεις ενοχλήσει; Πόσες αποκαλύψεις κι αλήθειες πρέπει να μπουν στην πλάστιγγα ώστε να γύρει δια παντός προς την στυγνή δολοφονία; Δικαιολογεί η επαγγελματική ιδιότητα με τα καλά και τα κακά της, τα σκοτεινά και τα φωτεινά της σημεία, την αφαίρεση μιας ζωής έτσι χωρίς ενδοιασμούς; Υπήρχε ποτέ μια ηθική κόκκινη γραμμή που να διαχωρίζει τους τελεσίδικα καταδικασμένους από αυτούς που τους δίνεται χάρη την τελευταία στιγμή; Κι αν υπήρχε, μήπως κάποιοι παίζουν σχοινάκι με αυτήν κατά πώς τους βολεύει;

Αυτά τα ερωτηματικά ήρθαν και κούμπωσαν αργότερα με το σχόλιο μιας κυρίας, η οποία έλεγε ότι το “γεγονός” είναι ότι ένα παιδί 2 ετών θα μεγαλώσει χωρίς πατέρα και μαζί μ’ αυτό και το αγέννητο παιδί που κυοφορεί η γυναίκα του εκλιπόντος. Δεν κρατήθηκα. Όχι πάλι τα ίδια μελό, σκέφτηκα. Γιατί πρέπει να προσθέτουμε πάντα παραπάνω στοιχεία για να νιώσουμε λύπη για τον άδικο χαμό κάποιου; Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν πρέπει να μετριέται με την οικογενειακή του κατάσταση και το τί αφήνει πίσω του. Σαφώς και ένα, δύο, τρία παιδιά ορφανά προσδίδουν μια έξτρα τραγικότητα στον θάνατο, αλλά αυτό είναι το θέμα; Περιττό να σας πω ότι έπεσε να με φάει, ευγενικά και με κεφαλαία γράμματα, και μάλιστα αναρωτήθηκε αν έπρεπε να μου ευχηθεί να βρεθώ στην θέση της εγκυμονούσας συζύγου στο μέλλον, γιατί είχα αποκαλέσει αηδιαστική και μικροπρεπή την υπερβολική αναφορά των ΜΜΕ σε τέτοιες “παράπλευρες” πληροφορίες απλά για να προκαλέσουν περισσότερο το συγκινησιακό ένστικτο των τηλεθεατών κι ακροατών. Δεν με πείραξε. Δεν είμαστε άλλωστε υποχρεωμένοι να αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο την σημαντικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Εμένα, ας πούμε, με σοκάρει το ίδιο έτσι όπως φάγανε τον Γκιόλια, έτσι όπως πήγαν να φάνε την Κούνεβα, έτσι όπως σκοτώσανε τον Βασιλάκη, έτσι όπως χαθήκανε οι τρεις υπάλληλοι της MARFIN. Κι ακριβώς το ίδιο θα λυπόμουν αν συνέβαινε κάτι τέτοιο και στον κυρ-Βασίλη που έχει το ψιλικατζίδικο δίπλα απ’ το σπίτι μου, και στην κυρα-Ολυμπία που κάθεται με τις ώρες στο παράθυρο του ισόγειου διαμερίσματός της και δεν βγάζει άχνα ακόμα κι αν σταθείς να της μιλήσεις, και στον ιχθυοπώλη που εδώ και 7 χρόνια που πηγαινοέρχομαι μπροστά από το μαγαζί του καθοδόν για τη δουλειά δεν έχει τολμήσει να μου πει μια καλημέρα κι ας το βλέπω στα μάτια του.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, με το μυαλό μου ακόμα ζαλισμένο, ήρθε και η είδηση ότι ταυτοποίηθηκαν οι κάλυκες και δείχνουν την ΣΕΧΤΑ. Κι εκεί έρχεται και χορεύει παθιασμένο ταγκό το παράλογο με τα αναπάντητα γιατί. Αν είναι αυτοί, τότε γιατί αυτόν; Κι αν αυτόν, τότε σίγουρα να περιμένουμε και για τους άλλους, γιατί οι άλλοι είναι πιο προβεβλημένοι ενώ αυτός ήταν πάντα μάχιμος και στα μετόπισθεν. Κι αν είναι αυτοί, είναι μόνο αυτοί; Μήπως κάποιοι άλλοι κρύβονται πίσω τους; Κι αν ναι, ποιοι; Και τι πρεσβεύουν; Και τι κερδίσανε; Κι ως πού θα φτάσουν; Κι έχει τέλος αυτή η ιστορία αίματος που έχει αρχίσει; Κι αν όντως υπάρχουν κάποιοι άλλοι που κρύβονται πίσω από αυτούς, πού είναι; Πού ήταν τόσο καιρό; Ποιος θα μιλήσει και ποιος θα σιωπήσει πρώτος; Αυτοί, οι άλλοι ή οι κάποιοι άλλοι;

Μια σκοτεινιά σαν αιώνια έκλειψη ηλίου και μια βουβαμάρα σαν χαλασμένη γραμμή τηλεφώνου.