Πιστεύετε πως αν σας δινόταν η ευκαιρία να κάνετε κακό σε κάποιον χωρίς όμως να υποστείτε τις συνέπειες του νόμου, θα το κάνατε; Κι όταν λέω κακό, δεν εννοώ βέβαια να του φάτε το μπιφτέκι του. Ούτε να του χαράξετε το αυτοκίνητο με τα κλειδιά σας. Μιλάω για σωματική βλάβη. Να τρέξει το αίμα του πάνω στο δέρμα σας σαν ιδρώτας κάτω από τον καυτό ήλιο. Να ακούσετε την αγωνιώδη κραυγή του θύματος σαν ωσαννά από στόματα αγγέλων. Να αντανακλαστεί ο τρόμος του στα μάτια σας λες και είναι ο καθρέφτης της κακιάς μητριάς στη Χιονάτη. Καλά, ας μην απαντήσετε τώρα. Θα πείτε ψέματα και αυτό θα μετρήσει αρνητικά στο point system για την είσοδο στον Παράδεισο. Αρκεί που το έχετε φανταστεί έστω μια φορά στη ζωή σας.

Για να μην νιώθετε άσχημα, να σας πω πως μαζί θα βράσουμε στο καζάνι. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκαρφίζεται τρόπους βασανισμού ανθρώπων που με εκνευρίζουν. Το φαντασιώνομαι με όλες τις λεπτομέρειες σε σημείο που νιώθω τις αισθήσεις μου να συμμετέχουν 100%. Σκέφτομαι πως δαγκώνω τον λαιμό κάποιου και η σάρκα του κολλάει ανάμεσα στα δόντια μου καθώς στον ουρανίσκο μένει ένα στρώμα λίπους σαν να τρως παγωμένη μοσχαρίσια μπριζόλα. Μην τρομάζετε. Κατά γενική ομολογία, είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος. Εκτός βέβαια κι αν με εκνευρίσουν. Εκεί τότε, τα γρανάζια του μυαλού λιπαίνονται από το αίμα που ρέει στις φαντασιώσεις μου. Με σχετική επιφύλαξη, σας μεταφέρω πως έχω ζήσει μια κρίση αμόκ στην εφηβεία. Τουλάχιστον έτσι μου διηγούνται οι φίλοι μου που προσπάθησαν να σώσουν τον δόλιο τύπο από τα χέρια μου. Δεν ξέρω. Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι τα δάχτυλά μου να σφίγγουν σαν σφουγγάρι το μήλο του Αδάμ στον λαιμό του και μετά σκοτάδι. Ο τύπος έζησε. Εγώ στην αρχή θορυβήθηκα και μετά το ξέχασα.

Μέχρι πρόσφατα, που διάβασα μια έρευνα της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ, η οποία αναφέρει πως όσο περισσότερα αναψυκτικά καταναλώνει ένας έφηβος τόσο μεγαλύτερη τάση προς τη βία έχει. Και είμαι τόσο μπερδεμένη, γιατί εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν τα αναψυκτικά. Ο προβληματισμός μου όμως είναι σαν το λουκάνικο. Από την μία άκρη, τα αίτια των καλά κρυμμένων βίαιων ορμών μου δεν απαντώνται από την επιστημονική εξήγηση, και από την άλλη άκρη, η λύση για τα νεύρα μου δεν βρίσκεται στο ξύδι, εκ της γνωστής εκφράσεως, καθώς ποτέ δεν το έχω βάλει στο στόμα μου. Η μυρωδιά του και μόνο, λειτουργεί όπως ο αγιασμός στον δαιμονισμένο. Κοινώς, δεν υπάρχει σωτηρία. Ή όπως έχει πει κι ο Χάνιμπαλ Λέκτερ “Μακάρι να μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε περισσότερο, αλλά έχω ένα φίλο για δείπνο. Γεια”.

*Αναδημοσίευση από www.eyedoll.gr