Ο Ζαν Μπατίστ είναι ένα αγόρι που σε θέλει για αυτό που είσαι. Κυριολεκτικά. Δεν θες να γνωρίζεις τι έχει στο μυαλό του αλλά τι γαργαλάει τα ρουθούνια του. Έχει ένα πρόσωπο σχεδόν αθώο με τις κόγχες των ματιών του τόσο βυθισμένες προς τα μέσα, που νομίζεις πως παλεύουν για να μην τις καταπιεί το υπόλοιπο σώμα. Οι μυρωδιές δεν του ξυπνούν μνήμες αλλά φανερώνουν δόντια στο εσωτερικό της μύτης του, έτοιμα να κατασπαράξουν σάρκες. Πολλοί τον θεωρούν διαστροφικά σκοτεινό, αλλά εγώ μπορώ να κατανοήσω πλήρως τον πόθο του να απλώσει λίπος πάνω σε γυμνά κορμιά. Τόσο που τον αντιγράφω στις κινήσεις καθώς χαράζω γραμμές πάνω μου με την λοσιόν σώματος. Σαν μονοπάτια που με πάνε πίσω στον χρόνο.

Η παιδική μου ηλικία βρίσκεται όλη κλεισμένη σε ένα μπουκαλάκι Μυρτώ λεμόνι. Το κίτρινο είναι το τυπικά γήινο χρώμα που σχετίζεται με την πνευματικότητα. Όταν αντανακλάται στο θυμικό ενός ανθρώπου είναι σαν έγχρωμη παράσταση της παράνοιας. Ακριβώς αυτό. Χρόνια ανήσυχα σαν το ξινό του λεμονιού που γρατζουνάει τον ουρανίσκο. Κάποια στιγμή το μπακάλικο σταμάτησε να φέρνει Μυρτώ κι έτσι η εφηβεία μου βρήκε παρηγοριά στον βασιλικό. Θεωρείται πως έχει αντιπυρετικές ιδιότητες κι όμως τα πεζούλια έξω από ξωκλήσια καταμαρτυρούν το αντίθετο. Κορμιά κολλημένα που χύνουν τον ιδρώτα όπως ο υδράργυρος γλυστράει από το σπασμένο θερμόμετρο. Τρίβεις τα φύλλα του βασιλικού και το άρωμά του που σου μένει στα δάχτυλα, ταξιδεύει στον λαιμό του άλλου. Κι όταν έχασε κι αυτός την φρεσκάδα του, τότε στράφηκα στην βανίλια. Αθώα και σκανδαλωδώς προκλητική συνάμα. Την έβαλα στο σπίτι μου και πότισαν οι τοίχοι. Την άπλωσα πάνω μου, στα σεντόνια, σε ξένο δέρμα.

Το ξένο είναι πιο γλυκό λένε κι έχουν απόλυτο δίκιο. Μυρίζοντάς την, θέλω να δαγκώσω για να γευτώ αυτήν την γλύκα. Και στο μυαλό μου αγκαλιάζονται η Ρίτα με τον Ζαν Μπατίστ. Το γλυκό πιοτό της αμαρτίας που σε σπρώχνει να σπάσεις το ποτήρι και με ένα κομμάτι γυαλί να ξύσεις την επιδερμίδα του άλλου για να φυλακίσεις το άρωμά του. Να τον στάξεις σε ένα μαντίλι και να χωρέσει στην τσέπη σου για να δικαιώσεις τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Και λίγο πριν ξεθυμάνει η μυρωδιά του, να βγάλεις το μπουκαλάκι στο οποίο τον έχεις κλείσει και να λουστείς με αυτό στην μέση της Κηφισίας. Και να αφήσεις να σε κατασπαράξουν μέχρι και οι λαμαρίνες των αυτοκινήτων. Καλύτερα από το να γίνεις τροφή για τα σκουλήκια.

*Αναδημοσίευση από www.eyedoll.gr