Το δράμα του Μπονουί

Λουκρητία April 13, 2012 2 Comments

Ο από κάτω όροφος μυρίζει λιωμένο κερί. Από το διπλανό διαμέρισμα έρχεται ένα σύννεφο από λιβάνι. Εντάξει, μπορώ να προσποιηθώ πως πήγα εκκλησία απόψε. Ο κύριος Μπονουί πάλι, θα ήθελε να προσποιηθεί ότι δεν πήγε. Το βλέπω στα μάτια του. Μπήκε αμίλητος στο σαλόνι και κατευθύνθηκε αμέσως προς την κουρτίνα. Άρχισε να χαϊδεύει τα μπλε και λευκά λουλούδια της. «Είστε άκαρδες» μου είπε μετά από λίγο. Έχω μάθει πλέον να μην ρωτάω περισσότερα όταν απευθύνεται γενικώς στις γυναίκες. Θέλει τον χρόνο του. Σε ανύποπτη στιγμή μου είπε τελικά τι έγινε. Το πώς τον κατσάδιασαν κάποιες κυρίες που περίμεναν στην ουρά για να ασπαστούν τον Εσταυρωμένο ενώ αυτός στεκόταν τρία βήματα μακριά Του και Τον παρατηρούσε σαν παιδί που πιάνει τους γονείς του στο κρεβάτι. Κι ύστερα, κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του πέμπτου Ευαγγελίου τον έσπρωξε απότομα η νεοκόρα γιατί εμπόδιζε τους πιστούς να αφήσουν το κερί τους στο μανουάλι. Και στο τέλος, όταν ο κόσμος είχε πια φύγει και θα άρχιζε ο στολισμός του επιταφίου, εκείνος πλησίασε δειλά τις γηραιότερες και ρώτησε αν θα μπορούσε να βοηθήσει. Στην αρχή τον άφησαν να περνάει τα λευκά γαρύφαλλα σε κλωστή. Μέχρι που αποφάσισε να πάρει πρωτοβουλίες. Άφησε κατά μέρος τις γιρλάντες και έπιασε τους κρίνους. Αφού τους μύρισε όλους, έναν προς έναν, τους φίλησε απαλά σαν να ήταν λαχταριστός λαιμός γυναίκας και τους έβαλε εκεί όπου αύριο θα εναπόθεταν το ξύλινο σώμα του Ιησού. Γονάτισε κι ακούμπησε το κεφάλι του πάνω στο μετάξι. Οι κυρίες έγιναν έξαλλες που τις έβγαζε εκτός χρονοδιαγράμματος. Ήταν αργά. Τόσα ευαγγέλια, τόση κούραση. Τον έσυραν ως την πόρτα της εκκλησίας. Εκείνος έμεινε να τις παρακολουθεί από εκεί με παράπονο και πίκρα. Και νάτος τώρα εδώ δίπλα μου στον καναπέ να μου αφηγείται όσα έγιναν. Και να μην τολμάει να με κοιτάξει στα μάτια. Και έτσι κατάλαβα. Αυτός εκεί πάνω στο σταυρό δεν ήταν ο Χριστός για τον κύριο Μπονουί. Εκείνος έβλεπε έναν άνδρα στερημένο από τις ηδονές της ζωής. Και ως τέτοιον ήθελε να τον τιμήσει απόψε. «Είμαι κι εγώ άκαρδη;» τον ρώτησα. «Όχι όταν μου διαβάζεις το Αι γενεαί πάσαι από το πράσινο βιβλιαράκι με τα αναγνώσματα της Μεγάλης Εβδομάδας». Σας αφήνω. Πρέπει να ψάξω να το βρω.