Το φρύδι της Λουκρητίας
Έχετε ακούσει την έκφραση “αυτοί συνεννοούνται με τα μάτια” έτσι; Ε λοιπόν πάντα ζήλευα αυτούς που το είχαν καταφέρει. Τι τα θέλετε; Η μοίρα μού έπαιξε σκληρό παιχνίδι. Με την Λουκρητία είναι έτσι. Κάπως έτσι βασικά. Αντί για τα μάτια, συνεννοούμαστε με τα φρύδια. Το δικό της φρύδι για την ακρίβεια. Σηκώνει το δεξί ώσπου να γίνει μια τέλεια αψίδα. Κι από κάτω χωράνε όλα. Αστείο, αποδοκιμασία, λύπηση. Το υπόλοιπο πρόσωπό της μένει ανέκφραστο, καρφώνει το βλέμμα της στο δικό μου και μετά αναλόγως από την καμπύλη που σχηματίζει το φρύδι της μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται και πώς πρέπει να αντιδράσω. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να με κοιτάξει. Νιώθω το φρύδι της να με παρακολουθεί. Ακριβώς όπως η Μόνα Λίζα. Όπου και να σταθώ το νιώθω πάνω μου. Κι ενώ την Τζιοκόντα μπορώ να κάθομαι με τις ώρες να την χαζεύω, με την Λουκρητία ξυπνάει ο κουκουλοφόρος μέσα μου. Θέλω να χιμήξω, να της το ξεριζώσω τρίχα-τρίχα και ύστερα να ρίξω οινόπνευμα στο ερεθισμένο δέρμα για να την τσούξει. Αλλά πάντα αλλάζω γνώμη όταν την βλέπω να χαμογελάει. Και σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε με τα δόντια.
0
0
0
0
Αγριεύετε κύριε Μπονουί;…
Κυρία serenata, γενικώς είμαι πράος άνθρωπος. Πολύ χαμηλών τόνων. Μπορώ να πω πως με το ζόρι κάποιος αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Αλλά το φρύδι της είναι ικανό να με εξαγριώσει. Δεν το θέλω, γι’ αυτό το παλεύω αλλά…
Aγαπητέ μου φοβούμαι ότι κάνεις λάθος ή μήπως όχι; Εχεις αντιληφθεί ότι δεν σου χαμογελάει, αλλά, πιθανότατα σου δείχνει τα δόντια της; Το έχεις; Πάρε μία φωτογραφία να τη δούμε και εμείς σε παρακαλώ.
Κύριε Παντόφλα έχετε δίκιο. Αυτό σκέφτηκα κι εγώ και είπα πως δεν θα ήθελα να φτάσουμε να συνεννοούμαστε με τα δόντια. Τώρα για την φωτογραφία, εγώ έχω όλη την καλή διάθεση αλλά δεν κάθεται. Αρνείται πεισματικά. Ούτε για “προσωπική χρήση” που λέει ο λόγος.
Μαντεύω γιατι δεν κάθεται. Ειναι τόσο φιλάρεσκη που δεν θέλει να μοιραστεί την ομορφιά της με κανέναν άλλον παρά μόνο με τον εαυτό της. Πόσο αστεία-που θα έλεγε και η ιδια.