Ζωή σαν ασανσέρ

Author: Λουκρητία October 1, 2010

Η ζωή λένε είναι σαν το ασανσέρ. Έχει τα πάνω της, έχει και τα κάτω της. Αηδίες. Το δικό μου ασανσέρ έμεινε μεταξύ τρίτου και τέταρτου ορόφου. Δεν θέλω να κάτσω να το φιλοσοφήσω αν σημαίνει κάτι πιο βαθύ. Εμένα αυτό που με απασχολεί τώρα είναι ότι έχω καθυστερήσει για το γραφείο κι ο νόμος του Μέρφι μου βάζει χέρι.

Διαβάζω σ’ ένα μεταλλικό ταμπελάκι τις οδηγίες χρήσης. “Πιέστε μόνο το κομβίο του προορισμού σας”. Αυτό έκανα αρχηγέ μου! Έκτος, εκεί θέλω να πάω γαμώτο. “Μην προσπαθείτε να ανοίξετε την πόρτα πριν βεβαιωθείτε ότι ο θάλαμος έχει σταματήσει εντελώς”. Ναι πίστεψέ με… Δεν κουνιέται, έχει πεισμώσει σαν μουλάρι. Μήπως τώρα μπορώ να δοκιμάσω να την ανοίξω; Άδικος κόπος. Η πόρτα είναι αυτόματη και έχει φρακάρει. Δεν έχω φάει και πρωινό. Θυμάμαι και την μάνα που μου έλεγε ποτέ με άδειο στομάχι το πρωί και σιχτιριάζω τον εαυτό μου που είμαι τόσο ανυπάκοη κόρη.

Φτάνω στην οδηγία νούμερο τρία. “Εάν ο ανελκυστήρας σταματήσει μεταξύ δυο ορόφων, μην επιχειρείτε να βγείτε. Πιέστε μόνο το κομβίο κώδωνος κινδύνου”. Α, η περίπτωσή μου! Για όλα έχουν φροντίσει οι μπαγάσηδες. Εντοπίζω το κομβίο χάρη στην χαραγμένη καμπανούλα από πάνω του. Είναι τόσο βρώμικο που ακόμα και το καλύτερο καλέμι θα έσπαγε στα δυο. Το πατάω. Μουγκοθόδωρος το ρημάδι. Πιο πολύ θόρυβο κάνει η ανάσα μου παρά αυτό. Λέω να βάλω τις φωνές αλλά θυμάμαι ότι και ο τρίτος και ο τέταρτος όροφος κατοικούνται πλέον από περιστέρια που μπαίνουν απ’ τα σπασμένα τζάμια. Όλα τα γραφεία έχουν εγκαταλειφθεί. Αχ άτιμη οικονομική κρίση!

Η οδηγία νούμερο τέσσερα με καθησυχάζει. “Ο θάλαμος αερίζεται επαρκώς. Όση ώρα και να μείνετε κλεισμένοι δεν διατρέχετε κίνδυνο”. Ναι το πιστεύω. Κοιτάω από πάνω μου. Λείπουν κάμποσα κομμάτια από την πλαστική οροφή. Από εκεί θα μπαίνει ο αέρας υποθέτω. Ίσως άλλοι ταλαίπωροι στο παρελθόν που βρεθήκανε στην θέση μου τα έσπασαν. Τους ευχαριστώ.

Όμως ο Μέρφι είναι μπαμπέσικο αγόρι και φρόντισε να μην έχει σήμα το κινητό μου. Με λίγα λόγια, δεν έχω και πολλές εναλλακτικές παρά να γυρίσω τον χρόνο πίσω παριστάνοντας ότι είμαι σε διακοπές. Ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή ο αχαϊρευτος θυρωρός θα παρατηρήσει ότι ένα από τα τρία ασανσέρ έχουν κολλήσει. Κι όσο σκέφτομαι ότι έλεγα να πάρω τις σκάλες, συγχίζομαι. Ουφ, ανάσες Λουκρητία!

Παρατηρώ τον θάλαμο. Έχει αυτό το πράσινο χρώμα του σχολικού πίνακα, αλλά λίγο στο πιο ανοιχτό του. Σαν να έχεις γράψει με κιμωλία παντού και μετά το έχεις σβήσει με το στεγνό σφουγγάρι. Σε όλη την επιφάνεια υπάρχουν χαρακιές. Στην πλειοψηφία τους πρόκειται για οπαδικά συνθήματα. Σου φτιάχνουν ατμόσφαιρα. Κλείνεις τα μάτια. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο γήπεδο σε ματς των “αιωνίων” και ψάχνεις να βρεις τον αναπτήρα για να τον πετάξεις. Οι υπόλοιπες χαρακιές είναι πρωτόγονα ραβασάκια. Λ+Φ=LFE. Τους φαντάζομαι να το χαράζουν καθώς η γλώσσα κάνει ανασκαφή στον ουρανίσκο. Αν ήξεραν πόσα μικρόβια παίρνουν μάτι, είμαι σίγουρη ότι θα το ξανασκέφτονταν. Να τι δεν έχουν έχουν προβλέψει να βάλουν στα ασανσέρ! Αυτόματο μηχάνημα προφυλακτικών κι ένα ραφάκι με αντισηπτικά.

Για καλή μου τύχη, έχω το βιβλίο μου μαζί.  Ξεκινάω να διαβάζω αχόρταγα. Ο Μπελ περιγράφει ένα χαμαιτυπείο με αποπνυκτική ατμόσφαιρα. Οι θαμώνες του καταβροχθίζουν λιπαρά λουκάνικα. Λέει για κίτρινα δόντια και σάλια κι εγώ αρχίζω να νιώθω ναυτία. Ευτυχώς ακούω τον θυρωρό να ρωτάει αν είναι κανείς μέσα. “Ναι, για όνομα του Θεού! Πάει κοντά μια ώρα, φωνάξτε κάποιον να με βγάλει!” του λέω προσπαθώντας να πνίξω την αναγούλα μου. Τον ακούω να σέρνει κάτι βαρύ. Περνάει άλλη μισή ώρα. Είμαι σίγουρη ότι έχει κάτσει απ’ έξω και χασκογελάει. Δεν είμαι και η συμπάθειά του. Ούτε κι αυτός η δική μου. Είναι ο μόνος άνθρωπος που αρνούμαι να πω καλημέρα καθώς όσες φορές το επιχείρησα στο παρελθόν, μου την επέστρεψε σαν να έφτυνε πασατέμπο.

Μετά από είκοσι λεπτά, μπαίνω στο γραφείο. Όση ώρα με κατσαδιάζει το αφεντικό, εγώ έχω στο μυαλό μου τον θυρωρό που καμάρωνε σαν γύφτικο σκερπάνι. Ηθικό δίδαγμα; Πάρτε τις σκάλες. Κι αν βαριέστε, τουλάχιστον φροντίστε να έχετε καλές σχέσεις με τον θυρωρό.

*Αναδημοσίευση από www.protagon.gr