Κατηhellικό: Ευλογημένος ο παλιμπαιδίζων
Πόσες φορές έχετε ξεστομίσει “Αχ και να ήμουν παιδί πάλι” αγανακτισμένοι από τους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας; Πόσες φορές ευχηθήκατε να μπορούσατε να γυρνάγατε στα νηπιακά σας χρόνια την ώρα που ανοίγετε τον λογαριασμό της ΔΕΗ και συνειδητοποιείτε ότι το σπίτι σας μπορεί να μην είναι ο Παρθενώνας αλλά η φωταγώγησή του κοστίζει το ίδιο;
Καλά μου χριστιανόπουλα, μπορώ επισήμως να σας πω ότι άθελά σας εκφράζατε μία από τις πιο σοφές συμβουλές της Ορδοδοξίας μας. Κρύβετε μέσα σας έναν φωτισμένο πιστό ατιμούτσικα και δεν το ξέρατε. Αλλά γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ, να σας ανοίξω τα μάτια, την ψυχή, τα αφτιά, τα πόδια.
Η Εκκλησία μας, σαν καλή μάνα Μήδεια, μας νουθετεί “Γίνεσθε ως τα παιδία”. Για την ακρίβεια, αυτή την μεγάλη κουβέντα την είχε πει ο γέροντας Παϊσιος, ο σύγχρονος αυτός θρησκευτικός superstar, η Lady Gaga του Χριστιανισμού. Κάποιος κάποτε τον είχε ρωτήσει “Γέροντα, ποια είναι η φυσική απλότητα;”. Έτσι στο άσχετο. Το πιο πιθανό είναι να είχε μόλις τελειώσει την ανάγνωση του “Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι”. Μες στον έρωτα, την ζήλεια και τα πάθη. Ήρθε κι έκανε τους συνειρμούς με την πίστη και του βγήκε αυτή η απορία. Τότε ο Πice, όπως είναι το καλλιτεχνικό του, του είχε πει “Η φυσική απλότητα είναι η απλότητα που έχει ένα μικρό παιδί. Πολλοί μεγάλοι την έχουν στην φύση τους, αλλά όπως όλες οι φυσικές αρετές, χρειάζεται λαμπικάρισμα”. Δεν ξέρω αν το πιάνετε. Να σας το εξηγήσω.
Για να είμαστε καλοί άνθρωποι, μα πρωτίστως καλοί χριστιανοί, πρέπει να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά. Ένας παλιμπαιδισμός δηλαδή με απαραίτητη τη θεϊκή συναίνεση. Αλλά επειδή όσο απλοί, άδολοι κι ανιδιοτελείς και να είμαστε, πάντα υπάρχει ένα space for improvement, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να περάσουμε την ψυχούλα μας δυο-τρία χέρια κερί να γυαλίσει. Κάτι ήξερε κι ο Ντάνιελ Σαν. Wax On-Wax Off. Αυτό δεν ήταν προπόνηση καράτε, προσπάθεια να πλησιάσει πιο κοντά στον Θεούλη έκανε το παλικάρι.
Εδώ όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Όταν τα έλεγε αυτά ο Πice, δεν είχε ιδέα τι εστί παιδί εν έτει 2010. Τώρα τα κωλόπαιδα σνομπάρουν το σπιτικό φαγητό γιατί έχουν το “μαλάκα” ψωμοτύρι. Xαμουρεύονται από τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, και το χειρότερο όλων; Δεν πατάνε στην εκκλησία αδελφοί μου. Δεν πρόκειται για παιδιά. Τα αδερφάκια του μωρού της Ρόζμαρι είναι και τα έχουμε και μες στο σπίτι μας τα αναθεματισμένα.
Εκτός βέβαια αν εννοεί, να γυρίσουμε τόσο πίσω όπου το μόνο συνολάκι στην γκαρνταρόμπα μας ήταν οι πάνες με λάστιχο και χωρίς. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό όμως θα έφερνε αποτέλεσματα. Θα χρειαζόμασταν ξεσκάτισμα και τακτικό τάισμα. Και φυσικά το απαραίτητο χτύπημα στην πλάτη για να ρευτούμε.
Xμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο κακό. Εδώ κατάφερε και κέρδισε τρία Όσκαρ “Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον”, δεν θα μπορέσουμε εμείς να έρθουμε μια δρασκελιά πιο κοντά στη Βασιλεία του Θεούλη; Πάντως να το κοιτάξουν αυτό το πράγμα οι Άγριοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ως πότε θα μας κλέβει τις ιδέες το Hollywood ε; Είπαμε είναι holly, αλλά και τα πνευματικά δικαιώματα είναι πνευματικά δικαιώματα!
7 Comments
Comments are closed.
Ερμαν Εσσε…« Αλλά σήμερα ήταν νέος,ήταν ένα παιδί ο καινούργιος Σιντάρτα, κι ήταν γεμάτος χαρά.»
Μα τον όσιο Πice δεν το’χω ξεστομίσει ποτέ αυτό το ερώτημα! 🙂 Βρέφος γεννήθηκα, παιδί μεγάλωσα, παιδί και θα πεθάνω!
Το ακόλουθο,αφιερωμένο εξαιρετικότατα σε όσες ψυχές αντιστέκονται σθεναρά στο ''πακετάρισμα της ψυχής τους''στα μεγαλίστικα και δήθεν ώριμα πρότυπα βίου!Παιδιά και πάλι παιδιά,ρε παιδια!http://www.youtube.com/watch?v=Zrl9M2QpU4U
Καλησπερα αμαρτωλάκι 🙂
Λουκητία, μαμ τσαι πιπί σέλω…
Επειδή η ρήσεις αυτές του Ιησού συνιστούν ίσως ό,τι πιο σοβαρό έχει πει, σοβαρά θα σχολιάσω. Και συγγνώμην για το σεντόνι.
Ο Παΐσιος την «Γίνεσθε ως τα παιδία» κατήχησή του αρύει από το «Κατά Ματθαίον» (ΙΗ): «και προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν· αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτός εστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών. και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται· ος δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης», αλλά και το ΙΘ: «άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν πρός με· των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών».
Πρώτον, θεωρώ απαράδεκτο να αναφέρεται ο Ιησούς σε παιδιά που πιστεύουν σ’ αυτόν. Πώς ένα μικρό παιδί, με ποιά δυνατότητα θα κρίνη τι θα αποδεχθή ως αληθές και σε ποιόν θα πιστεύση ως ανώτερο ον ή διάνοια; Βέβαια καλύπτεται από τον αφορισμό του «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», αλλά τα παιδιά, λόγω ηλικίας, δεν είναι οπωσδήποτε «πτωχά τω πνεύματι» –με την έννοια του στερουμένου δυνατοτήτων εγκεφάλου–, είναι όμως «πτωχά τη γνώσει», «πτωχά τη κρίσει».
Δεύτερον –ας εκληφθή και ως ερώτησις προς όποιον–, τι ήθελε συμβή σε όποιον «σκανδαλίση ένα των μικρών παιδίων των μη πιστευόντων» σ’ αυτόν; Εκεί επιτρέπεται ο σκανδαλισμός ή ισχύει η ίδια συμβουλή/προτροπή; Έστω ότι κάποιος σκανδαλίζει ένα μικρό παιδί το οποίο δεν πιστεύει σ’ αυτόν, είναι έξι ετών και από μη χριστιανική οικογένεια, ενώ Γιαχβέ-Ιησούς συνιστούν το δίδυμο των μόνων αληθινών θεών. Τι να κάνη; Και επειδή δεν υπάρχουν πλέον «μύλοι ονικοί» (διασκευασμένη καταλλήλως στρογγυλή πέτρα αλέσεως περιστρεφόμενη από όνους, η μυλόπετρα), αν αυτοκτονήση –όπως ο θεός Ιησούς συμβουλεύει και προτρέπει– με άλλον τρόπο, π.χ. κρεμάση τσιμεντόλιθο στον τράχηλό του, τι θα συμβή στην ψυχή του;―
Τρίτον, ως θεός προτρέπει και συμβουλεύει και νομοθετεί: Η αυτοκτονία δεν είναι αμάρτημα όταν η αιτία αφορά σε σκανδαλισμό μικρού παιδιού, το οποίον, έστω και άκριτα, πιστεύει σ’ αυτόν ή δεν κατάλαβα καλά;
Τέταρτον, προσέξτε το «τοιούτων», το οποίο σημαίνει «σαν αυτούς, αυτές, αυτά». Ενώ θα μπορούσε να πη «τούτων, αυτών», το οποίο θα εννοούσε τα παιδιά και όχι «σαν τα παιδιά». Δηλαδή οι ενήλικες να είναι κατά τον εγκέφαλο «σαν τα παιδιά».
Όσον αφορά στον Παΐσιο, δύο φορές έγραψα το όνομά του και τις δύο το δάχτυλό μου χτύπησε «δ» αντί «σ».
Λέτε να σημαίνη κάτι; Διότι, το ομολογώ, ουκ ειμί εκ «των τοιούτων».
@!blac: Θα συμφωνήσω με τα περί παλιμπαιδισμού και τα ρέστα, αλλά μανούλα μου… Είναι τραγούδι αυτό τώρα χαρούμενο που να λέει για παιδιά; Κότσιρας; Μα Κότσιρας; Είναι σαν να λέμε Πλιάτσικας με ολίγον από χαμόγελο….
@Heliotypon: Στο ξεκαθαρίζω, δεν πρόκειται να βυζάξεις…!
@demonicos: Ομολογώ ότι δεν έχω την πνευματική διαύγεια αυτές τις μέρες για να παρακολουθήσω τον συλλογισμό σου και να σου απαντήσω. Όσες φορές κι ας έχω διαβάσει την απάντησή σου, έχω μείνει σαν τον Μάινα να κοιτάει το Νησί από μακριά, άφωνη… Θα επανέλθω όμως. Και σ' ευχαριστώ για το mail. Θα σου απαντήσω κι εκεί καταλλήλως. Κάτσε να περάσουν οι σκατοεκλογές….
ασε ήταν μία ατυχέστατη 'Κοτσιρική' στιγμή!(δε μπορώ να σου εξηγήσω όμως τους λόγους που με οδήγησαν στο μουσικό αυτό μονοπάτι-βούρκο) αχ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ FAN ΤΟΥ ΚΟΤΣΙΡΑ!!!!!!!!!
καλημέρα αμαρτωλάκι 🙂
ΥΓ για πιάσε αυτό λοιπόν…Lol!:http://www.youtube.com/watch?v=TssOV1z4fbo
Φτού! Μου το χάλασες!!!
@!blac: Ε μα ΝΑΙ! Αυτό ναι, είναι κομμάτι για παιδιά… και μάλιστα άτακτα. Γιατί πχ δεν λέει πώς και πάνω σε τι χτυπάμε χαρωπά τα δυο μας χέρια… Θαρρώ μπορείς να φανταστείς πού το πηγαίνω, χεχε…
@Heliotypon: Ε σόρυ κιόλας αλλά δεν μπορώ να το επιτρέψω αυτό… Και μετά να κρεμάσουν τα ωραία μου στητά μπαλκόνια από το πολύ βύζαγμα…