Αγανάκτηση του καναπέ
Όταν είχα κάνει τις δυο σειρές stencil με λουλούδια περιμετρικά στους τοίχους του σαλονιού μου, είχα νιώσει απίστευτη ικανοποίηση από το τελικό αποτέλεσμα. Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, βρίσκομαι ένα βήμα πριν πάρω την μπατανόβουρτσα να τα ασβεστώσω και να σβηστούν μια για πάντα. Είναι απίστευτο πόση κακοτεχνία μπορεί να παρατηρήσει κάποιος αν κοιτά σε ένα συγκεκριμένο σημείο για έξι συναπτές ώρες. Έτσι είμαι εγώ, για τις τελευταίες τρεις ημέρες. Δεν πρόκειται για κάποια φάση κατάθλιψης ούτε για κατάσταση ακατάσχετης βαρεμάρας. Είναι απλώς σαφείς οδηγίες του γιατρού: Ξεκούραση, καμία βαριά εργασία και καμία μετακίνηση. Και να ‘μαι λοιπόν τώρα, να κοντεύω να αφήσω το αποτύπωμά μου στον καναπέ σαν το λευκό περίγραμμα που μαρτυρά τη θέση του θύματος στον τόπο του εγκλήματος.
Στην αρχή όλο αυτό φάνταζε ως μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία για να αναβάλω την φασίνα. Καθώς όμως οι ώρες περνούσαν κι αφού εξάντλησα όλους τους πιθανούς τρόπους διασκέδασης κι απασχόλησης ανάσκελα, συνειδητοποίησα πως αυτό που θα επακολουθούσε θα μπορούσε να ήταν άσκηση εξομοίωσης της φυλακής. Ξαφνικά χάνεις την αίσθηση του χρόνου και μόνο το φως που μπαίνει από την κουρτίνα σε βοηθά να υπολογίσεις κατά προσέγγιση τι ώρα είναι. Ίσως και το πρόγραμμα των καναλιών, μα μέχρι εκεί. Σιγά-σιγά κατορθώνεις να έχεις περιφερειακή όραση σαν τους παπαγάλους, μόνο που σου λείπουν τα φτερά. Το μάτι ξεκινά να σκανάρει το χώρο και μέχρι να διαγράψει μια πορεία 180 μοιρών, έχει σταθεί πάνω στην πιο μικρή ρωγμή του τοίχου και την πιο ανεπαίσθητη κλίση που μπορεί να έχει το ράφι απέναντί σου. Αυτό το ταξίδι δεν διαρκεί για περισσότερο από δύο ώρες. Ακόμα κι αν η κάθε στάση σε όποια λεπτομέρεια σου είχε ξεφύγει ως τώρα κρατάει γύρω στα δέκα λεπτά, ο συνολικός χρόνος δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δύο ώρες. Έτσι λοιπόν, βρίσκεσαι να επαναλαμβάνεις αυτή τη διαδρομή ξανά και ξανά μέχρι να αρχίσουν τα βλέφαρα να βαραίνουν ή μέχρι να αλληθωρίσεις, ή ακόμα και να δακρύσεις. Αν συμβούν και τα τρία ταυτόχρονα, τότε ξέρεις πως ήρθε η στιγμή να αλλάξεις πλευρό ώστε να διαφοροποιηθεί λιγάκι το οπτικό σου πεδίο.
Ομολογώ πως μετά την πρώτη ημέρα, το συνηθίζεις. Η διάθεση έρχεται και εναρμονίζεται με τη στάση του σώματός σου. Οριζοντιώνεται θυμίζοντας καρδιογράφημα νεκρού. Μάλιστα, αν καταφέρεις να πέσεις σε βαθύ διαλογισμό, υπάρχει πιθανότητα να δεις το πνεύμα σου να αιωρείται στο ταβάνι και να σου στέλνει φιλάκια γεμάτα υπονοούμενο. Το μόνο που μπορεί να λειτουργήσει σαν απινιδωτής και να επαναφέρει τη ζωή μέσα σου είναι κάποιο γεγονός στο οποίο θα ήθελες να ήσουν παρών για να έχεις τη δυνατότητα να διαμορφώσεις μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Σαν αυτό της Κυριακής. Χιλιάδες κόσμος συγκεντρωμένος στο Σύνταγμα κι εγώ να είμαι καρφωμένη στον καναπέ. Γρήγορα αντιλήφθηκα πως αυτό που βίωνα ήταν ένα σύντομο preview από τα γεράματά μου. Η Εκκλησία έχει φροντίσει να περιγράψει την κατάστασή μου με απόλυτη ακρίβεια στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.
Αν και υπήρχαν λινκ για παρακολούθηση online, απέφυγα να το κάνω. Τα προειδοποιητικά σημάδια από τις φωτογραφίες ήταν αρκετά. Κάθε φορά που έβλεπα μία φωτογραφία, ένιωθα τον πόνο να σκαρφαλώνει ένα πόντο πιο ψηλά ξεκινώντας από τα κάτω άκρα, κατευθυνόμενος προς τα πάνω. Στην πέμπτη φωτογραφία δεν άντεξα. Ο πόνος είχε φτάσει στο σημείο που καίγεται πολύ η Άντζυ Σαμίου, κι ενώ αυτό θα μου έβγαζε γούστα υπό άλλες συνθήκες, την συγκεκριμένη στιγμή απλώς επιδείνωνε την αγανάκτηση για το κακό timing που επέλεξα να είμαι κλινήρης. Αντ’ αυτού, ανακάλυψα πως η παρακολούθηση των διάφορων συζητήσεων που είχαν ανοίξει στο twitter για το εν λόγω εγχείρημα είχε άκρως καταπραϋντική δράση, που ξεπερνούσε κατά πολύ τα αναλγητικά που είχα καταναλώσει συνολικά τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα.
Το χειρότερο όμως όλων στην προκειμένη περίπτωση είναι πως όταν με το καλό αναρρώσω και ανακτήσω τις δυνάμεις μου μα κυρίως διαύγεια πνεύματος, δεν θα έχω το δικαίωμα να κρίνω και να εκφέρω άποψη για το ζήτημα, γιατί όπως διάβασα κάπου στο twitter, “αν θες να μιλάνε και για σένα οι αγανακτισμένοι, κατέβα στο Σύνταγμα και συνδιαμόρφωσε τα ψηφίσματα”. Κι αφού αυτό δεν είναι δυνατόν, είμαι σίγουρη πως αργά ή γρήγορα θα κατηγορηθώ πως κάνω αγανάκτηση του καναπέ.
Υπομονή κι επιμονή. 🙂
Σ’ ευχαριστώ! :ο)