Λίγο μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες κι ενώ παρακολουθούσα την κοινή συνέντευξη Τύπου που έδιναν Παπανδρέου, Βαν Ρομπάι και Μπαρόζο, προσγειώθηκε στα εισερχόμενα ένα email: περίλυπος Γκανέζος ήθελε να ξαλαφρώσει τον θρήνο του για την απώλεια του αγαπημένου του θείου χαρίζοντας μου ένα καλό μερίδιο από την κληρονομιά που του είχε αφήσει ο εκλιπών, η οποία ανερχόταν στα 9,5 εκ. δολάρια. Την ίδια ακριβώς στιγμή, ο πρωθυπουργός δήλωνε πως διεκδίκησε το δικαίωμα του ελληνικού λαού στην ελπίδα. Εν μέρει έχει δίκαιο, αλλά κοιτώντας τα μηδενικά στο email του τεθλιμμένου συγγενή εξ Αφρικής, αντιλαμβάνεσαι πως με τα 109 δις ευρώ που εξασφαλίστηκαν, το δικαίωμα στην ελπίδα διευρύνεται και μπορείς άνετα να αγοράσεις ολόκληρη την Γκάνα και να γεμίσεις τον τάφο του αποθανόντα θείου με τα πιο σπάνια λουλούδια που υπάρχουν στον πλανήτη.

Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό να απαντήσω στο email, λέγοντας στον ανιψιό πως υπό άλλες συνθήκες η προσφορά του θα με τιμούσε και θα την σκεφτόμουν σοβαρά ως πρόταση, αλλά η έκβαση της Συνόδου Κορυφής επέφερε μεγάλες αλλαγές στην πίστη μου για τα θαύματα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως και οι συμπολίτες μου έχουν την ίδια άποψη βέβαια. Είναι μέσα Ιουλίου με τη ζέστη να θολώνει το μυαλό και πολλοί εξ αυτών, την ώρα που ο Παπανδρέου παρέα με τον Βενιζέλο και το υπόλοιπο επιτελείο κλείνανε το μάτι στους Ευρωπαίους εταίρους, πιθανώς να τέντωναν το κουρασμένο τους κορμί πάνω σε μία ξαπλώστρα ή να τραγουδούσαν ανέμελα στην παραλία συνοδεία κιθάρας το “Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε”. Βλέπετε, η επικαιρότητα μπορεί να σε βρει στις διακοπές και είναι στο χέρι σου να της γυρίσεις την πλάτη ή να κάτσεις να της πιάσεις κουβέντα. Όπως επίσης μπορεί να έρθει και να υποβαθμίσει τη σημασία σε πράγματα που μέχρι τώρα ήταν ορόσημο στη ζωή ενός ανθρώπου. Πάρτε για παράδειγμα τον Δεκαπενταύγουστο. Φέτος θα είναι η πρώτη χρονιά που ενδέχεται να περάσει απαρατήρητος. Το θαύμα που οι περισσότεροι καρτερούν έχει τελεστεί νωρίτερα και λίγο βορειότερα, στις Βρυξέλλες, και μάλιστα κουβαλάει πολλά μηδενικά που είναι ικανά να σε ανυψώσουν στα ουράνια. Αρκεί βέβαια, να είσαι αποφασισμένος να πηδήξεις ψηλά για να γατζωθείς από αυτά.

Αυτό ακριβώς ξεκαθάρισε κι ο Γ. Παπανδρέου στη συνέντευξη Τύπου. Διαβεβαίωσε ότι από την μεριά της η Ελλάδα θα τηρήσει τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου και θα γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η αντίδραση των Μπαρόζο και Βαν Ρομπάι που στέκονταν δίπλα του δεν υπήρχε. Και μιλώ κυριολεκτικά. Καμία σύσπαση των μυών στο πρόσωπό τους, ούτε καν υποψία μειδιάματος. Αν μη τι άλλο, η αυτοσυγκράτηση που επέδειξαν είναι άξια θαυμασμού, καθώς οποιοσδήποτε έχει βουτήξει τα ακροδάχτυλά του στο βαρέλι που λέγεται Ελλάδα, γνωρίζει πως τέτοιου είδους δηλώσεις είναι τόσο καθησυχαστικές όσο τα ουρλιαχτά ενός μωρού που κλαίει.

Για να μην αδικήσω κανέναν, η παρομοίωση με το βαρέλι είναι δανεική. Πρώτος ο Ε. Βενιζέλος έκανε λόγο για τον πάτο που μπήκε επιτέλους σε αυτό, μετά και την χθεσινή ημέρα. Τολμώ να ομολογήσω πως το βρίσκω ευφυέστατο και περιγράφει ακριβώς την κατάσταση της χώρας. Μέχρι σήμερα, οι αργόσχολοι της διαφήμισης πετούσαν τους φελλούς και ποτέ δεν ακουγόταν ο ήχος από την επαφή τους με το βαρέλι, μα τώρα με τα 109 δις ευρώ καταφέραμε να προμηθευτούμε καρφιά και ξύλα για να σφραγιστεί και να πάψουν οι διαρροές. Ή για να το πω πιο ποιητικά, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός, καταφέραμε να πάρουμε “μία σημαντική ανάσα”. Το θέμα όμως είναι κατά πόσο αυτή η ανάσα θα μεταμορφωθεί σε μελτέμι για να προχωρήσουμε μπροστά. Και αυτό από μόνο του είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει από εδώ και πέρα, γιατί ως γνωστόν, τα μελτέμια κάποτε σταματούν.