Στα “Στίγματα”, η Πατρίσια Αρκέτ εμφανίζει σημάδια στα χέρια σαν αυτά του Χριστού από τον Σταυρό αναστατώνοντας ολόκληρο Βατικανό, το οποίο μάλιστα έστειλε και παπά να ερευνήσει την υπόθεση. Εγώ πλέον είμαι πεπεισμένη ότι γεννήθηκα με το ανάλογο σημάδι του Ντε Σαντ στο κούτελο και αναστατώνω ό,τι πιο ανώμαλο κυκλοφορεί στην επικράτεια σε αρσενικό τραβώντας το πάνω μου όπως το φως τα κουνούπια. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η ανωμαλία δεν είναι εμφανής εξαρχής ώστε να την αποφύγεις. Τον πρώτο καιρό είναι όλα ωραία, ζουζουνιάρικα, χαριτωμένα και νορμάλ. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αρχίζεις να αναρωτιέσαι. Μα είναι δυνατόν; Όχι βέβαια. Σαφώς και δεν είναι. Ο τύπος που σου φέρνει λουλούδια από το πουθενά, πολύ πιθανόν αύριο-μεθαύριο να σου ζητήσει να μπήξει τα αγκάθια τους στο κορμί σου για να ρουφήξει το αίμα που θα βγει απ’ τις πληγές την ώρα που θα παίρνουν φωτιά τα σεντόνια.

Μην το γελάτε. Σας μιλάει η πείρα. Και τι πείρα; Αποκτηθείσα μετά κόπων και βασάνων, μα κυρίως, μετά κάμποσων βαρβάτων πλυσίματων των σεντονιών στους 90 βαθμούς με ενισχυμένη χλωρίνη. Κι όλα αυτά χάρη σε ένα τύπο, τον άρχοντα στην λίστα μου με τους ανώμαλους, για τον οποίο θα έπαιρνα όρκο ότι αντί για τσόντες τη βρίσκει με το Grey’s Anatomy.

Όλα ξεκίνησαν ένα ωραίο βράδυ όταν, ενώ είχαμε μπλέξει τα μπούτια μας θυμίζοντας πίνακα του Πικάσο, το ωάριό μου αποφάσισε να αναχωρήσει για ένα καλύτερο αύριο. Αυτός, προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν πτοήθηκε από το αίμα και συνέχισε ακάθεκτος. “Κοίτα να δεις άνεση”, είχα σκεφτεί. Ναι καλά… Η άνεση που είχε επιδείξει τότε, στην πορεία εμφάνισε τα δόντια της. Ή για να είμαι ακριβής, τις περίεργες ορέξεις της.

Δεν ξέρω τι είδους ραντάρ είχε ο τύπος, αλλά μόλις πλησίαζαν οι μέρες του μήνα, μου ερχόταν κουνάμενος σεινάμενος και μου τριβόταν σαν σκυλί που πρέπει να του δώσεις το μπισκότο του. Με τον καιρό, το σκυλί έγινε όλο και πιο αχόρταγο. Είχε την απαίτηση όσο βρισκόμουν στο σπίτι, να κυκλοφορώ ολόγυμνη ώστε να μπορεί να βλέπει το αίμα να κυλάει ανάμεσα στα πόδια μου, λες και πρόκειται για τους καταρράκτες της Έδεσσας που πάει ο κόσμος οικογενειακώς και τους θαυμάζει.

“ΟΚ, δεν είναι κι ό,τι πιο φυσιολογικό στον κόσμο, αλλά who am I που θα τον κρίνω;” τον είχα δικαιολογήσει στο μυαλό μου. Θα μου πείτε, αυτό πάει να πει ανωτερότητα, εύγε! Ναι, δεν αντιλέγω, αλλά έχει κι αυτή τα όριά της. Ξέρετε τι είναι να προσεύχεσαι στον Ύψιστο να σου κόβει χρόνια και να σου δίνει ημέρες περιόδου, όταν άλλες κάνουν πολύπλοκους υπολογισμούς για το πότε θα πάνε διακοπές με το μωρό τους ώστε να μην συμπέσουν με την καταραμένη αναχώρηση ωαρίου; Δράμα. Δεν άντεξα. Στους 5 μήνες πάνω, τον αποχαιρέτησα χαρίζοντάς του ένα χρησιμοποιημένο ταμπόν να έχει να με θυμάται.

Και να φανταστείτε ότι θεωρούσα τον εαυτό μου ανώμαλο που μ’ άρεσε να ρουφάω το αίμα όταν τύχαινε να κοπώ κατά λάθος…

*Αναδημοσίευση από www.eyedoll.gr