Τι θέλει ο κόσμος λένε; Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Τα πράγματα δεν είναι όμως τόσο απλά όσο δείχνουν. Μπορεί αυτό το κεραμίδι να σταθεί αφορμή για βαθιές φιλοσοφικές αναζητήσεις. Μπορεί όμως οποιοδήποτε κεραμίδι να προσφέρει τέτοιες υπηρεσίες; Η απάντηση είναι απερίφραστα όχι. Πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις και το δικό μου χτυπάει δέκα με τόνο στον έλεγχο.

Ο τόνος στην βαθμολογία της πολυκατοικίας μου μεταφράζεται σε ευρώ και για να είμαι ακριβής σε ευρώ που γλιτώνω. Ο τρόπος που τα γλιτώνω είναι αυτός που οδηγεί σε υπαρξιακά debate. Να εξηγηθώ. Δεν υπάρχει κεντρική θέρμανση, μα ούτε και ασανσέρ. Αν και για το δεύτερο έχει προβλεφθεί φρεάτιο, το οποίο έχει και πόρτα πράσινη. Όσο για τον καθαρισμό των κοινόχρηστων χώρων, αυτός δουλεύει σαν τον δακτύλιο. Ζυγές μέρες η κυρία του πρώτου ορόφου, μονές μέρες η κυρία του δεύτερου. Συνεπώς, δεν πληρώνω κοινόχρηστα. Κάποιοι τώρα θα με ζηλεύετε αλλά δείτε και την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Κυριολεκτικώς σκοτεινή. Ελλείψει κοινοχρήστων, ο χρονοδιακόπτης για τη φωταγώγηση των ορόφων λειτουργεί σαν λόξυγκας. Και κάπου εκεί ανακαλύπτεις τον φιλόσοφο που έκρυβες μέσα σου.

Πριν λίγες εβδομάδες, καθώς κατέβαινα τις σκάλες, το φως έσβησε κι εγώ πάτησα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο που βρισκόταν μπροστά από την πόρτα ενός διαμερίσματος στον πρώτο όροφο. Δεν ξέρω αν πρέπει να περιγράψω την συνέχεια. Αν έχετε δει ταινίες όπου ο σύζυγος σπρώχνει την γυναίκα του κι αυτή προσγειώνεται φαρδιά πλατιά στην βάση των σκαλιών, τότε καταλαβαίνετε. Μέτρησα ένα-ένα τα σκαλοπάτια ως το ισόγειο. Δώδεκα ζωή να ‘χουν. Και παραλίγο να πάρουν και την δικιά μου. Δεν θυμάμαι και πολλά. Αλλά αρχίζω να πιστεύω πως το “περνάει η ζωή μπροστά από τα μάτια σου” το σκέφτηκε κάποιος που κουτρουβιαλιάστηκε σαν κι εμένα. Καθώς όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα. Δυο κωλοτούμπες σε χρόνο dt. Κεφάλι, μέση, γόνατα να λαξεύουν τις γωνίες.

Το υπαρξιακό σαφάρι όμως δεν βρίσκεται στο πέσιμο αλλά στο μετά. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει ένας άνθρωπος που έχει πέσει κι έχει ακινητοποιηθεί για είκοσι λεπτά; Η λογική λέει ότι κοιτάει πού έχει χτυπήσει. Αμ δε. Το πρώτο πράγμα που έκανα εγώ είναι να σηκώσω με δυσκολία το δεξί μου χέρι για να δω αν έχει πάθει τίποτα το iPhone που κρατούσα πριν την πτώση. Με δισταγμό, όπως ακριβώς ξεπροβάλαμε όταν παίζαμε κρυφτό μικρά. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει τον έρωτα που του είχα. Δηλαδή, κάποιες ενδείξεις υπήρχαν, όπως την θρησκευτική ευλάβεια με την οποία χούφτωνα την οθόνη του, αλλά ήταν από αυτές που παραμυθιάζεις τον εαυτό σου, σαν το μωρό που νομίζεις πως σε φλερτάρει.

Δεν σας προτείνω βέβαια να πέσετε κι εσείς από τις σκάλες για να δείτε το κόλλημα που έχετε με το κινητό σας, αλλά για σκεφτείτε το λιγάκι…

*Αναδημοσίευση από www.eyedoll.gr