Η φαντασία στη σεξουσία
Αυτή την ώρα που σας γράφω, στην Ευρώπη προσπαθούν να βρουν τον καλύτερο κλειδαρά μπας και ξεκλειδώσει την έκτη δόση δανείου. Προς Θεού, δεν πρόκειται να κάνω οικονομική ανάλυση. Συνεχίζω. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, έπρεπε να σταλούν μερικές επιστολές. Θαρρώ όλοι καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ναι, η υπογραφή Σαμαρά. Μια ολόκληρη χώρα είχε αφήσει κατά μέρος τις φανουρόπιτες και προσευχόταν στον Άγιο Μπικ μπας και πιάσει ο Αντώνης το στυλό να υπογράψει πια αυτή την αναθεματισμένη επιστολή. Τα καταφέραμε ναι. Εν τω μεταξύ όμως, οι Έλληνες χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν ξεσαλώσει. Η σχέση του Σαμαρά με την Βίσση ξεσκονίστηκε και σπαρτάρισε στα πληκτρολόγια. Βλέπετε, ο λαός μπορεί να μην έχει ιστορική μνήμη, αλλά έχει γκομενική. Έχει όμως και σοφία. Βασίστηκε λοιπόν στο γνωστό “την υπογραφή σου και το πουλί σου προσέχεις πάντα πού τα βάζεις” και γλέντησε την υποκρισία του Αντώνη. Λυπάμαι που θα σας αναστατώσω αλλά η λαϊκή σοφία χρειάζεται επειγόντως αναβάθμιση. Να σας εξηγήσω.
Ήταν από αυτές τις συναντήσεις που ενώ έχεις την σαλάτα μπροστά σου, προτιμάς να φας τον άλλον με τα μάτια. Από αυτές που ενώ συζητάς για τον καιρό, το μόνο που σκέφτεσαι είναι πόσα μποφόρ μπορεί να σηκώσει ο άλλος στα σεντόνια σου. Από αυτές που του ζητάς να γεμίσει το ποτήρι σου, εκείνος το πράττει μα εσύ εννοούσες το κορμί σου. Στο τέλος αυτής της συνάντησης, αγκαλιάζεστε για να πείτε αντίο. Διαρκεί λίγο παραπάνω από όσο πρέπει. Και νιώθεις κάτι να σε αγγίζει στον γοφό σου περισσότερο από όσο πρέπει. Φτάνει όμως για να καβαλήσει η φαντασία το όχημα της ηδονής και να τρέξει με χίλια προς την κόλαση χωρίς να φορέσει ζώνη. Στην επιστροφή για το σπίτι, η φαντασία έχει προλάβει κι έχει φτάσει πριν από σένα. Έχει βάλει καθαρά σεντόνια, έχει τσεκάρει το κουτί για προφυλακτικά, έχει ανάψει το κερί με άρωμα βανίλιας κι έχει ξαπλώσει στο κρεβάτι προβάροντας στάσεις. Μπαίνεις και την βλέπεις να σου κλείνει το μάτι. Ανοίγεις τότε τον υπολογιστή και στέλνεις ένα email: “Ξέρεις, απόψε νομίζω πως σε «ένιωσα» και καταλαβαίνεις…”. Ο άλλος έχει καταλάβει αλλά γελάει κιόλας. Σου απαντάει: “Ω ήταν το κινητό μου. Πάντα το βάζω στην τσέπη”. Σαστίζεις ενώ η φαντασία πετιέται σαν ελατήριο από το κρεβάτι , φοράει πυτζάμα και σβήνει το κερί. “Αυτά τα λένε νωρίτερα αγαπητέ. Να ξέρω να σε παίρνω τηλέφωνο πριν με αγκαλιάσεις, να δονείται και να την βρίσκω τουλάχιστον έτσι”.
Αυτό όμως δεν το είχε προβλέψει η λαϊκή σοφία. Ώρα για αναβάθμιση άμεσα λοιπόν, γιατί κάποια στιγμή η φαντασία θα βρει τοίχο και θυμηθείτε πως δεν φοράει ζώνη.
*Αναδημοσίευση από www.eyedoll.gr
