Χαράδραξε τη μέρα

Λουκρητία December 19, 2011 2 Comments

Αν ισχύει πως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τότε η κατάστασή μου τώρα θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα. Ίσως και best seller. Kάθομαι οκλαδόν στον καναπέ με το μακ στερεωμένο στα μπούτια μου. Στα αριστερά μου έχω το πάπλωμα μαζεμένο όπως-όπως. Στα δεξιά, τα τηλέφωνα στην σειρά και ένα ποτήρι με ουίσκι. Δεν είναι και το πιο σύνηθες να κατεβάζεις αλκοόλ το απόγευμα. Το γνωρίζω. Αλλά άμα είσαι στο πόδι από τις 6 το πρωί, τέτοια ώρα αναλογικά θα μπορούσες να διασκεδάζεις σε κάποιο μπαρ γεμάτο καπνό. Το τραπεζάκι του σαλονιού είναι μια μικρή σύνοψη της εβδομάδας που πέρασε. Άδεια μπουκάλια νερού, εφημερίδες και λογαριασμοί με τους φακέλους τους ξεκοιλιασμένους λες και εκδικείσαι έτσι για τα ευρώ που ξεγλιστράνε από τις τσέπες όπως η άμμος σε κλεψύδρα.

Ο χρόνος. Όταν δουλεύεις από το σπίτι, η σχέση σου μαζί του θυμίζει παντρεμένο ζευγάρι. Δεν προσέχει ο ένας την παρουσία του άλλου. Αυτό επηρεάζει και την εμφάνισή σου. Κυκλοφορείς μονίμως με ένα t-shirt και την ρόμπα να ανεμίζει καθώς πετάγεσαι ως την κουζίνα για να τσιμπήσεις κάτι. Αν το θυμηθείς δηλαδή. Βλέπετε, είναι εύκολο να ξεχαστεί κανείς σε μία τέτοια κατάσταση. Η μέρα πλέον μετριέται με το πόσες φορές φορτίζεις το μακ. Αυτές καταμαρτυρούν και πόσες ώρες δουλεύεις. Μην με ρωτάτε πόσες. Θα σας παραπέμψω στα αστέρια που στολίζουν τον νυχτερινό ουρανό.

Στα διαλείμματα ρίχνω το κορμί μου πάνω στο εργόμετρο. Φεύγει η εντάση της ημέρας που λένε. Δεν σου λένε όμως πως ένας από τους βασικότερους κανόνες της φύσης είναι πως όταν φεύγει κάτι, πάντα έρχεται κάτι άλλο να το αναπληρώσει. Εν προκειμένω, η κούραση. Αν ήταν ατμοπρέσα, τότε εγώ έχω την καλύτερη τσάκιση. Νιώθω να έχει κάνει κατάληψη και στο τελευταίο εκατοστό του κορμιού μου. Να χοροπηδά πάνω μου φορώντας γόβες στιλέτο.

Απλώνω τα πόδια στο τραπεζάκι του σαλονιού. Δεν αργεί να κόψει η γωνία τις φτέρνες μου. Ο πόνος είναι η μεγαλύτερη συγκίνηση που μπορείς να νιώσεις όταν δουλεύεις για πολλές ώρες σερί. Ο αυχένας το ξέρει και φροντίζει να μου το θυμίσει. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι μισεί το κεφάλι μου. Θέλει να φύγει και να το αφήσει να πέσει στο πάτωμα όπως κλωτσάμε ένα χαλίκι στο δρόμο.

Αλλαγή στάσης και πάλι. Αυτή τη φορά ξαπλωμένη με τα πόδια ψηλά να ακουμπούν στον τοίχο. Ναι το αίμα ανεβαίνει γρήγορα στο κεφάλι, αλλά κάτι τέτοιο θα συνέβαινε ούτως ή άλλως. Μια ματιά στα email φτάνει. Και θυμάμαι μερικούς που λένε πως 24 ώρες την ημέρα δεν φτάνουν. Ανοησίες. Αν ήταν περισσότερες, θα τις σκορπούσα κι αυτές στη δουλειά. Κι αυτοί που το λένε, μάλλον το ίδιο θα έπρατταν κι ας ισχυρίζονται πως η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ. Έχουν δίκιο, αλλά ξεχνάνε πως αυτή σε τελειώνει αργά και βασανιστικά. Ακριβώς όπως θέλω να αφεθώ στα χέρια κάποιου στιβαρού αγοριού. Να πέσει πάνω μου και να πλάσει το κορμί μου. Να πάρει στις χούφτες του την σάρκα μου και να ανοίξει κάθε πόρο του δέρματός μου. Από την άλλη σκέφτομαι πως αν τα γράψω όλα αυτά σε μία αγγελία, θα δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Κι εγώ δεν έχω χρόνο. Έχω δουλειά.

*Αναδημοσίευση από www.eyedoll.gr