«Ο φόβος δημιούργησε τους θεούς και η ελπίδα τους διατήρησε». Αυτή η φράση ανήκει στον Μαρκήσιο ντε Σαντ και είναι κρεμασμένη στον τοίχο της αίθουσας 5. Πιο δίπλα κρέμεται «Ο Γολγοθάς» («Le Calvaire») του Félicien Rops. Ένας εσταυρωμένος που θα έκανε και τον πιο ανοιχτόμυαλο άνθρωπο στις τάξεις της Εκκλησίας να αφορήσει τον καλλιτέχνη, αλλά και όσους τολμούν να στρέψουν τα μάτια τους σε αυτόν. (more…)
Πόσο κόσμο έχει; Δεν ξέρω. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου και βλέπω ότι έχει μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μου. Κάποιος λέει ότι πρέπει να είναι πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι στον δρόμο. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Ποιος θα μπορούσε να μετρήσει αυτό το πλήθος; Περνώντας έξω από ένα καφέ βλέπω πλάνα στην τηλεόραση. Είμαι σταγόνα σε μία θάλασσα από ανθρώπους. Ένα ελικόπτερο πέρασε από πάνω μας. Άρχισαν να πέφτουν και πραγματικές σταγόνες, από τον ουρανό. (more…)
Περπατώντας στην Πανεπιστημίου, έστριψα στην γωνία με δισταγμό και περιέργεια για το τι θα συναντήσω. Αν ήταν ειλικρινή τα νούμερα που είδα στο facebook πριν φύγω από το σπίτι, 5.500 άτομα θα έπρεπε να στριμώχνονται στη Σίνα και να ξεχειλίζουν στην Ακαδημίας. Τόσοι είχαν δηλώσει πως θα παρευρίσκονταν στο event που είχε δημιουργηθεί και άλλοι 350 είχαν καταγραφεί ως «ίσως». Δεδομένου ότι στις 17.10 συγκεντρωμένο κόσμο άρχιζες να βλέπεις επί της Σίνας κάπου μεταξύ Σκουφά και Διδότου, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ πως αυτοί οι 350 «ίσως» ήταν και οι πιο σίγουροι. (more…)
Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα ακούσει συγγενείς να φωνάζουν εκστασιασμένοι πως δεν πρέπει να ανησυχεί η μάνα και πως «μπόι είναι όλο αυτό καλέ, δεν είναι πάχος». Ύστερα μου έριχναν μια γλυκανάλατη ματιά και μου άφηναν ένα πλατύ χαμόγελο στα όρια της απειλής, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο. Τους άκουγα όμως και έλεγα «δεν γίνεται, κάτι θα ξέρουν, πρέπει να κάνεις υπομονή». Την έκανα, αλλά τίποτα δεν συνέβη. Διότι αν ίσχυε αυτή η ανόητη κουβέντα παρηγοριάς, εγώ τώρα θα έπρεπε να ήμουν τουλάχιστον 1,95. Έμεινα πανηγυρικά στο 1,65 με την πίστη μου στην εγκυρότητα των λεγομένων της οικογένειας βαριά κλονισμένη. (more…)
Η Μελίνα Τανάγρη ποτέ δεν έχει υπάρξει πιο επίκαιρη από σήμερα. Μπορεί το τραγούδι της «Βυζάκια έξω λοιπόν» να κυκλοφόρησε το 1987, αλλά αν υπήρχε ηχογραφημένο και σε αγγλική έκδοση, αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να είναι το soundtrack της ταινίας Free the Nipple. Μπορεί ακόμη και να ήταν ο ύμνος ενός κινήματος που ξεκίνησε τοπικά και κυριάρχησε σε όλον τον πλανήτη. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα, όπως ακριβώς τσιμπάει το σπουργίτι τη ρώγα… του σταφυλιού, φυσικά. (more…)