Συμπαθώ τους αριστερόχειρες. Δεν ανήκω σε αυτούς αλλά έχω την αίσθηση πως μοιραζόμαστε την ίδια απογοήτευση μερικές φορές. Τις φορές που αντιλαμβανόμαστε πως αυτός ο κόσμος δεν είναι πλασμένος για εμάς. Και όταν λέω εμάς, εννοώ τους αριστερόχειρες και τους μοναχικούς ανθρώπους. Βέβαια δεν γνωρίζω αν οι πρώτοι έχουν να αντιμετωπίσουν Το Βλέμμα κάθε φορά που αποκαλύπτεται η «ιδιαιτερότητα» τους. (more…)
Λατρεύω τα ταξί. H ψευδαίσθηση της κοινωνικής επαφής χωρίς περαιτέρω υποχρεώσεις, είναι απελευθερωτική. Τώρα με την κρίση, τα λατρεύω διπλά. Γιατί έχει βάλει στο τιμόνι ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες θα συναντούσες σε διαφορετικό εργασιακό περιβάλλον. Έχω συναντήσει τις πιο απίστευτες περιπτώσεις. Από επιχειρηματία στον χώρο της ένδυσης που χρωστάει κάτι εκατομμύρια στο δημόσιο, μέχρι Έλληνα του εξωτερικού που τα πούλησε όλα για να γυρίσει στην πατρίδα και τώρα ψάχνει τρόπο και χρήματα να ξαναφύγει. (more…)
Έφυγα για το Παρίσι με την ευχή φίλου να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν ξέρω πώς το πετυχαίνεις αυτό. Πιο κουρασμένος άνθρωπος γίνεσαι σίγουρα, αλλά καλύτερος; Είναι κάτι που μπορεί να καταφέρει μια πόλη; Δεν έχω την απάντηση φυσικά. Αν ρωτήσετε όμως κάποιο από τα ερωτευμένα ζευγάρια τουριστών που περιφέρονται, θα σας απαντήσει καταφατικά. Ο έρωτάς τους έγινε καλύτερος -άντεξε μία μέρα ακόμη. Εγώ δεν έχω καμία τέτοια έγνοια. Βρίσκομαι στο Παρίσι μόνη μου και σκέφτομαι να γράψω για την δικτατορία της συντροφικότητας. (more…)
Τι κάνει ένας Αυστριακός στην Αθήνα; Ακούγεται σαν ανέκδοτο αλλά δεν είναι. Ο Αυστριακός λοιπόν κάνει την πρακτική του στην ψυχιατρική/νευρολογία στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Τον συνάντησα χθες στο Free Thinking Zone και όταν μου τον σύστησαν, δαγκώθηκα για να μην ζητήσω την επαγγελματική του γνώμη. Αν και μιλούσε ικανοποιητικά ελληνικά για τον ένα μήνα που βρίσκεται στην χώρα μας, δεν τον ρώτησα, γιατί τότε θα έπρεπε να του εξηγήσω τι είναι Jumbo και πουλάκι Τσίου. (more…)
Μου αρέσουν πολύ τα αγωνιστικά συνθήματα. Ειδικά το «εργάτη πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» είναι ένα σύνθημα που νομίζω πως με μια μικρή παραλλαγή, ταιριάζει σε διάφορες καταστάσεις -αρκετά ανόμοιες μεταξύ τους. Από την εργατική πάλη εναντίον του κεφαλαίου μέχρι την αγανάκτηση του ανθρώπου απέναντι στις ανωμαλίες της φύσης. Γιατί το να κυνηγάς κουνούπια σαν Πασιονάρια με ένα ξεσκονόπανο στο χέρι, Νοέμβρη μήνα, δεν το λες κάτι άλλο παρά ανωμαλία. (more…)