eyedoll

Υπάρχουν μερικά παιδικά τραύματα που μεγαλώνοντας μετατρέπονται σε απωθημένα και τροφοδοτούν συνεχώς με ρεύμα το σημάδι του Ντε Σαντ που έχω στο μέτωπό μου σαν επιγραφή από νέον. Ευτυχώς ένα από αυτά με εγκατέλειψε νωρίς αφού όμως πρώτα με ταλαιπώρησε σαν σκυλί που κυνηγάει την ουρά του.

Η συγκεκριμένη χαρακιά δόθηκε από την μάνα όταν με είδε να χορεύω εκστασιασμένη το Like A Virgin της Madonna την δεκαετία του ’80. Την θυμάμαι σαν τώρα. Στεκόταν πίσω από την πόρτα του σαλονιού και με καμάρωνε για την ευλύγιστη τσαχπινιά μου. Γρήγορα όμως τα μάτια της άστραψαν μόλις συνειδητοποίησε τι έλεγαν οι στίχοι. (more…)

Σάββατο, ώρα 6.01 μμ. Η καταστροφή του κόσμου δεν έχει έρθει όπως μας ανακοίνωσε ο Χάρολντ Κάμπινγκ. Ή μπορεί και να ήρθε κι απλώς να προσπέρασε το κτίριο στο οποίο μένω, νομίζοντας πως είναι ήδη κατεστραμμένο. Δεν θα μου έκανε εντύπωση. Πρόκειται για μια πολύ παλιά διώροφη πολυκατοικία. Αν ήταν φτιαγμένη από lego, τα τουβλάκια θα είχαν λιώσει από τον ήλιο και θα είχαν κολλήσει μεταξύ τους, δημιουργώντας έναν απροσδιόριστο όγκο. Για να καταλάβετε, δεν υπάρχει κεντρική θέρμανση. Για ασανσέρ, ούτε λόγος. Αν και το φρεάτιο υπάρχει, αλλά μόνο αυτό. Σε ένα τόσο παλιό κτίριο, όπως πολύ σωστά θα φαντάζεστε, υδραυλικά και ηλεκτρολογικά βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ευτυχώς, από μικρή, κατσαβίδια, κάβουρες και λοιπά εργαλεία αναστέναζαν στα χέρια μου, με τρόπο που θα λίγωνε πολλούς μάστορες. Και στην τετραετή παραμονή μου σε αυτό το διαμέρισμα, μου έχει δοθεί πλειστάκις η ευκαιρία να βγάλω τον μαστροχαλαστή από μέσα μου. (more…)