κύριος Μπονουί

Έχετε ακούσει την έκφραση “αυτοί συνεννοούνται με τα μάτια” έτσι; Ε λοιπόν πάντα ζήλευα αυτούς που το είχαν καταφέρει. Τι τα θέλετε; Η μοίρα μού έπαιξε σκληρό παιχνίδι. Με την Λουκρητία είναι έτσι. Κάπως έτσι βασικά. Αντί για τα μάτια, συνεννοούμαστε με τα φρύδια. Το δικό της φρύδι για την ακρίβεια. Σηκώνει το δεξί ώσπου να γίνει μια τέλεια αψίδα. Κι από κάτω χωράνε όλα. Αστείο, αποδοκιμασία, λύπηση. Το υπόλοιπο πρόσωπό της μένει ανέκφραστο, καρφώνει το βλέμμα της στο δικό μου και μετά αναλόγως από την καμπύλη που σχηματίζει το φρύδι της μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται και πώς πρέπει να αντιδράσω. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να με κοιτάξει. Νιώθω το φρύδι της να με παρακολουθεί. Ακριβώς όπως η Μόνα Λίζα. Όπου και να σταθώ το νιώθω πάνω μου. Κι ενώ την Τζιοκόντα μπορώ να κάθομαι με τις ώρες να την χαζεύω, με την Λουκρητία ξυπνάει ο κουκουλοφόρος μέσα μου. Θέλω να χιμήξω, να της το ξεριζώσω τρίχα-τρίχα και ύστερα να ρίξω οινόπνευμα στο ερεθισμένο δέρμα για να την τσούξει. Αλλά πάντα αλλάζω γνώμη όταν την βλέπω να χαμογελάει. Και σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε με τα δόντια.

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την καρδιά μας γυναίκας. Το έχει τραγουδήσει ο Στράτος. Κι αν είχα καλή φωνή θα τραγουδούσα περισσότερα. Όμως είμαι φάλτσος όπως η Λουκρητία. Δεν με ενοχλεί αυτό, αλλά το ότι έχει αλλάξει ο τόνος της φωνής της. Δεν ξέρω γιατί και ποιος της έβαλε την ιδέα, αλλά περίπου μια εβδομάδα τώρα με βασανίζει. Στην αρχή, ξάπλωνε δίπλα μου, στην άκρη του κρεβατιού, χωρίς να με αγγίζει. Μύριζα την βανίλια στον ώμο της. Κι όταν πήγαινα να την γευτώ, αυτή τιναζόταν λέγοντας ένα αδιάφορο “άσε τα χαζά”. Με φώναζε σαλιάρη. Το βρήκα αστείο. Αλλά εδώ και λίγες μέρες την βγάζει στον καναπέ αγκαλιά με ένα λούτρινο σαλιγκάρι. Κάθομαι και την παρατηρώ που κοιμάται αγκαλιάζοντάς το. Σκέφτηκα να την βγάλω φωτογραφία έτσι. Μετά σκέφτηκα να καταστρέψω το σαλιγκάρι σε χλωρίνη. Εγκατέλειψα κάθε σχέδιο εκδίκησης. Αν η καρδιά μιας γυναίκας είναι άβυσσος, η γκρίνια της είναι η κόλαση η ίδια.